27.03.2014թ.
ՀՀԿ Կանանց խորհուրդը կազմակերպեց <Անուշ> օպերայի դիտում ՀՀ մարզերի դպրոցների աշակերտների համար
Thursday, March 27, 2014
Tuesday, March 25, 2014
Հարակից զեկույց
25.03.2014թ.
՛՛Նախնական մասնագիտական (արհեստագործական) կրթության և միջին մասնագիտական կրթության մասին ՀՀ օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու մասին՛՛ նախագծի հարակից զեկուցող
ԱԺ պատգամավոր Ռ.Մուրադյանի ելույթը 25.03 հայտարարությունների ժամին
25.03.2014թ.
Մտածմունքներ կան, որ սաստիկ ծանր են, բայց դուք դատապարտված եք մտածելու, չեք կարող փախչել նրանցից։ Էն մարդիկ, որ երկար ու լուրջ զբաղվել են մեր ժողովրդով, մեր մարդով, միշտ եկել են մի ծանր եզրակացության, թե շատ չարություն կա մեր հոգում։
Էսպես են ասում նրանք և
ասում են խորը ցավով:
Բայց քիչ են էս տեսակ ազնիվ ու քաջ մարդիկ։ Մեծ մասամբ ախտի գոյությունը ընդունելով հանդերձ, իրենց առողջ են համարում ու միշտ ուրիշներին են հռչակում հիվանդ։ Ամեն մինը ինքը չար չի, կեղծավոր չի, հայհոյող չի, ստախոս չի, թայֆայական չի, էդ ամենը իրենից դուրս ուրիշներն են։ Բայց, իհարկե, սրանց չպետք է
հավատալ, ոչ էլ ականջ դնել։ Ճշմարիտը էն է,
որ մեր ամբողջությունը տառապում է
մի ծանր ու խոր բարոյական հիվանդություններով։
Մամուլ կա։ Տասնյակ տարիներով ու անհամար դեպքերով փորձված է,
է՛լ հայհոյանք, է՛լ զրպարտություն, է՛լ ափաշկարա սուտ, է՛լ չարախոսություն, կեղծավորություն: Մի հայտնի հրապարակախոս պատմում էր, թե պարզ խոսում էին մեր խմբագրատանը, թե էս կամ էն գրողին, ինչքան էլ լավ գրվածք հրատարակի, միշտ պետք է
զարկել, ծաղրել կամ լռել, մի խոսքով ամեն կերպ աշխատել սպանել, միայն նրա համար, որ մեզ հետ չի, մեր թայֆիցը չի։
Էդպես էլ մտեք ազգային, հասարակական, գրական գործիչների մեջ։ Մեկը մյուսի հռչակն ու հաջողությունը տանել չի կարողանում։ Է՛ն աշխատանքի վրա են, որ իրար ոտի տակ փորեն, և
շարունակ մի որևէ չնչին դեպք, որ կարելի էր ընկերական շրջանում հեշտ վերջացնել, ազգային հարց դարձրած, տարիներով ձգտում են պաշտոնական ճանապարհով, դատարանով ու մամուլի էջերում մեկը մյուսին անվանարկել, հալածել ասպարեզից ու սպանել բարոյապես… ո՛չ մի մեղմություն, ո՛չ մի ներողամտություն, ո՛չ մի սահման չարությանը։Ինչո՞ւ է
էսպես։
Պարզ հասկանալու համար, երևույթի վրա պետք է
նայել բնության ու պատմության օրենքների բարձրությունից, էն լայն, խաղաղ ու խոր հայացքով, որ նրանք միայն կարող են տալ։ Էդպես
է բնության օրենքը:Էդպես դառնանում ու դաժանանում է
և մարդը, նրա հոգին, սիրտը, միտքը ու ներքին դառնությունը դուրս է
տալի, հայտնվում է
և՛ աչքերում, և՛ դեմքին, և՛ խոսքերում, և՛ գործերում, ամեն տեղ, ամեն ասպարեզում, ու ամբողջ կյանքը դարձնում է
դառն ու դաժան։
Եվ էս տեսակ կյանքը կունենա, այո՛, շատ բան, և՛ «առաջադիմություն», և՛ «կուլտուրա», և՛ «մամուլ», և՛ «գրականություն», և՛ «դպրոց», և՛ «բարեգործություն», բայց էդ բոլորը ներսից ճիճվի կերած պտուղի նման են, և
տառապում են հիմնական պակասություններով, մի ընդհանուր ցավով, որի ճարը դրսից անել չի կարելի։ Էդ տեսակ կյանքը կտա և
տաղանդավոր մարդիկ, սակայն նրանք էլ կլինեն դառն ու դաժան։ Բայց նա չի կարող ծնել ազնիվ մարդիկ, բարի սրտեր ու բարձր ոգիներ, հենց է՛ն, ինչը որ դարձնում է
մի կյանք գեղեցիկ ու հրապուրիչ և
մի ժողովուրդ թանկ ու համակրելի։
Եթե մենք ունենք ազգային իմաստություն, հոգու արիություն և
առողջ բնազդներ, անկարելի է
աչքներս փակենք մեր էս ծանր հիվանդության առաջ և
չզգանք, որ մեր հոգին շատ է
դառնացած, մեր ներքին մարդը շատ է
փչացած, և դրա դեմ կռվելու, առողջանալու առաջին պայմանը էն է,
որ մենք և՛ մեր սրտերում, և՛ աշխարհքի առաջ անկեղծ խոստովանենք ու ճանաչենք մեր դժբախտությունը։ Ապա թե էդ փրկարար գիտակցությանը կհետևեն ինքնակատարելագործության բարձր ցանկությունն ու ազնիվ գործը։
Ուրիշ ճանապարհ չկա. ներսից է
լինելու հաստատ փրկությունը։
Հատվածներ Հ. Թումանյանի «Դառնացած ժողովուրդ» ստեղծագործությունից
Subscribe to:
Posts (Atom)