Չորս տարի առաջ ձևավորվեց Երևանի
ավագանին, որը դարձավ Երևանում տեղական ինքակառավարման
բարձրագույն մարմինը:Ընտրությունների արդյունքում ավագանու մաս կազմեցին ՀՀԿ-ն, ԲՀԿ-ն,
ՀԱԿ-ը:Վերջինս ընդհանրապես հրաժարվեց ստանձնելու պատասխանատվություն քաղաքի կառավարման
գործում՝ հուսախաբ անելով իրեն ընտրողներին, ԲՀԿ-ն ստանձնեց այդ պատասխանատվությունը
և մասնակցեց քաղաքի կառավարմանը՝ կողմ քվեարկելով այն բոլոր որոշումներին, որոնք ուղղված
էին Երևանի զարգացմանը, իսկ այսօր, հակասելով իրենց, հրաժարվում են իրենց իսկ արած
աշխատանքից՝ պնդելով, որ Երևանը չի զարգացել:Այսպիսով, ինչպես միշտ, ողջ պատասխանատվությունը
մնում է ՀՀԿ-ի վրա, որը իր կայուն քաղաքական դիմագծով և մեծ պատասխանատվությամբ պատասխան
է տալիս ինչպես բոլորի արածի և չարածի, այնպես էլ Երևան քաղաքի զարգացման ծրագիրն իրականացնելու
համար:
Թերևս մյուս
քաղաքական ուժերին կարելի է հասկանալ, ովքեր առաջին անգամ են մտնում Երևանի ավագանու
ընտրության մրցապայքարի մեջ, բայց անհասկանալի է այն քաղաքական ուժերի մոտեցումը, ովքեր
ունեին այդ հնարավորությունները:Եվ իրենք, իրենց վրա չարացած, այսօր դարձել են չարության
սերմնացաններ՝ մոռանալով, որ ընտրությունն ընդհանրապես գաղափարների և ծրագրերի պայքար է, ոչ թե անձերին
անհիմն չարախոսելու մրցավազք:Այս մթնոլորտում նման գործելաոճը ինքնին հակաքարոզ է և
ոչ մի տեղ տանող ճանապարհ հենց տվյալ քաղաքական ուժերի համար, մինչդեռ դրա կողքին ՀՀԿ-ի
քարոզչությունը հիմնված է իրատեսական ծրագրերի վրա, քարոզչության ընթացքում հնչում
են միայն արված, ինչու չէ նաև չարված գործերի և անելիքների մասին, իսկ ծրագրերի կենտրոնում
մարդն է, երևանցին:
ՀՀԿ-ն ուզում
է, որ մեզանից յուրաքանչյուրի համար Երևանը լինի ապահով, հարմարավետ, բարեկարգ, լուսավոր,
կանաչ, մաքուր հին ու նոր և, իհարկե, բարության և հոգու քաղաք, որտեղ երևանցին հպարտ
կզգա իրեն իր տանը:Եվ այդ ամբողջին մենք հասնելու ենք ձեզ հետ միասին, քանի որ հենվում
ենք կայուն և կարող քաղաքական ուժի՝ ՀՀԿ-ի վրա, որ երբեք ճանապարհի կեսից հետ չի դարձել,
երբեք չի խուսափել դժվարին խնդիրների լուծումից և այսօր ընտրողին ներկայանում է ինչպես
իր արած գործերով, այնպես էլ այն խնդիրներով, որոնց լուծումներին մենք ականատես ենք
լինելու առաջիկա 4 տարիներին:
Բավական է, եկեք լինենք բարի և ճշմարտացի, բարությամբ
նայենք կատարված աշխատանքներին, հատկապես, եթե դրանք արդեն արմատներ են գցել, և հաջողության հիմնաքարը դրված է: Տարոն Մարգարյանն արդեն իսկ վիթխարի գործ
է հանձն առել, ուստի եկեք սատար կանգնենք մեր բարությամբ և աջակցությամբ:
Այստեղ ճիշտ ժամանակն է հիշել շատ պարզ և իմաստուն մի ճշմարտություն.
§Որտեղ կա բարություն, այնտեղ կա հաղթանակ, քանզի միշտ էլ բարին հաղթում
է չարին¦:
- Մանկավարժության հետ ընտանիքս որեւէ կապ չունի, ես ինքս եմ ընտրել իմ մասնագիտական ճանապարհը: Թերեւս, վճռորոշ է եղել իմ սիրելի ուսուցչուհուն նմանվելու ձգտումը: Հիմա ժպիտով եմ հիշում «մանկավարժական» առաջին փորձերս տիկնիկներիս, բակի երեխաների, իսկ հետո նաեւ ընկերներիս հետ: Չգիտեմ՝ ընկերներիս գովասանքն էր պատճառը, թե ուսուցիչներիս խորհուրդները («Քեզնից լավ ուսուցիչ կստացվի»,- ասում էին նրանք), ես որոշեցի ընդունվել Խ. Աբովյանի անվան մանկավարժական ինստիտուտի ֆիզիկայի ֆակուլտետի «Ֆիզիկա, լրացուցիչ աստղագիտություն» բաժինը, որն ավարտել եմ գերազանցության դիպլոմով: Սովորելու ընթացքում նույնիսկ հասցրել եմ ամուսնանալ եւ երեխաներ ունենալ: Հիշում եմ՝ դիպլոմային աշխատանքիս ղեկավարը ասում էր, որ ես ոչ միայն հերոսուհի ուսանող եմ, այլեւ հերոսուհի մայր: Չեմ կարող չնշել, որ ես այդ ամենին հասել եմ նաեւ ամուսնուս եւ նրա ծնողների աջակցության շնորհիվ:
- Դարեր շարունակ մեր երկիրը գոյատեւել է հայ եկեղեցու, մայրենի լեզվի, ամուր ընտանիքների եւ ազգային ավանդույթների շնորհիվ: Ազգային ինքնությունը ազգի դիմագիծն է, հոգու նկարագիրը: Ահա թե ինչու, շատ կարեւոր է այն չաղարտելը: Նորարարության անվան տակ շատ հաճախ նաեւ աղբ է սողոսկում: Մեր խնդիրն է խոհեմություն ունենալ զանազանել դրանք եւ երիտասարդ սերնդին հեռու պահել գռեհկության, անբարոյականության եւ արատավոր այլ դրսեւորումներից: Մենք մեր փորձը պիտի փոխանցենք երիտասարդ սերնդին՝ ընդսմին կարեւորելով եւ պահպանելով ազգային արժեքները: Հեռու մնալով առանձին կազմակերպությունների գործունեությունը վերլուծելու կամ քննարկելու անշնորհակալ գործից՝ ուզում եմ ընդգծել չափից ավելի ոչ բնականոն ու մոդեռն երեւալու ձգտումից զերծ մնալու անհրաժեշտությունը: Դա գռեհկացնում է հայի ու մասնավորապես հայ կնոջ կերպարը: Տարիներ առաջ գերմանացի փորձագետներ էին ժամանել Հայաստան՝ հասկանալու, թե ի վերջո ո՞րն է մեր ազգի գոյատեւման ու պահպանման գաղտնիքը: Ի վերջո, ուսումնասիրությունների արդյունքում նրանք բացահայտեցին, որ հենց ավանդական հայ ընտանիքում միեւնույն հարկի տակ ապրող տարբեր սերունդների միջեւ եղած ճիշտ փոխհարաբերություններն ու ավանդույթներն են պահպանում հայ ազգը
- Ճիշտն ասած, եթե մի փոքր անկեղծանամ, պիտի խոստովանեմ, որ այդ բառի հետ դեռ չեմ հաշտվել: Եվ երբ ինչ-որ տեղ ասում եմ, որ տատիկ եմ, դա անում եմ մարդկանց արձագանքից ինձ լավ զգալու համար. սովորաբար բոլորը զարմանում են, որ երիտասարդ տատիկ եմ (ժպտում է): Բայց իմ կյանքի երջանիկ օրերից մեկն էր, երբ ծնվեց իմ առաջնեկ թոռնիկը՝ Նարեկը, ով արդեն 8 տարեկան է, մյուսը Դավիթն է, իսկ ամենափոքրը Աշոտն է: Իմ մանկավարժական գիտելիքները, մեթոդներն ու փորձը ծառայեցնում եմ նաեւ թոռներիս կրթությանն ու դաստիարակությանը: Ես գտնում եմ, որ բոլոր տարիքի երեխաների հետ պետք է վերաբերվել ինչպես մեծի, ինչը եւ անում եմ թոռներիս հետ շփվելիս:
